Vita con i nonni...

Quando avevo 13 anni, mia mamma è dovuta venire in Italia per vivere con mio papà…

Una sera ci ha detto che doveva andarsene, che noi dovevamo prenderci cura l’una dell'altra e che dovevamo rimanere in Macedonia fino a quando i nostri permessi non erano pronti. È stata una decisione difficile per tutti noi.

Io, mia madre e mia sorella ci siamo sempre curate una dell’altra, siamo sempre state insieme, abbiamo sempre fatto tutto insieme, e adesso  io e mia sorella dovevamo creare un muro tra noi e lei. Io non volevo fare questo, ma l’ho fatto.

Il giorno in cui lei è andata via è stato il più difficile, mi ricordo che era un giorno freddissimo, la giornata più dura della mia vita: ho pianto un'ora ma, in qualche modo, quella notte ho dormito.

Da quel momento sapevo che dovevo prendermi cura di me stessa da sola, anche se avevo solo 13 anni.

Vivere con i miei nonni era difficile. Loro hanno provato a darci tutto il possibile, ma ci sono stati dei momenti speciali che volevo condividere con mia madre, ci sono stati tanti momenti in cui avevo bisogno di lei. Non solo la mia mamma mi è mancata, anche mio padre, la stessa cosa valeva anche per lui.  Ma lui viveva qui da 5 anni ed ero abituata a sentire la sua mancanza tutto il tempo. Mi ricordo che quando ero in depressione finivo sempre in ospedale. Volevo sempre mia madre vicina in questo periodo difficile dell’adolescenza.

Quando ho compiuto 14 anni, le cose sono cambiate un po’. Ho realizzato che vivere con i miei nonni mi ha resa più forte e fiduciosa, indipendentemente da quanto era difficile. Sarò per sempre riconoscente ai miei nonni per avermi aiutata, perché in questi due anni ho avuto problemi psicologici e fisici.

Dopo questa esperienza, so come la vita può essere difficile, ma sono orgogliosa di come ho imparato a cavarmela.

Ana - Macedonia

Животот со баба и дедо..

Кога бев 13 години,мојата мајка требаше да оти во Италија за да живее со таткоми...

Една вечер таа ни рече дека треба да оди,и дека ние мораме да се грижиме самите за себе,тоа беше одлука што беше тешка за сите нас,и ни рече дека треба да останеме во Македонија се додека дозволите не ни се готови .

Јас,мајками и сестра ми секогаш се грижевме една за друга,секогаш бевме заедно,секогаш правевме  работи заедно ,и сега јас и сестра ми требаше да направиме зид помеѓy нас .Не сакав да го направам тоа,но го направив.

Денот кога таа си замина беше уште потежок,се сеќавам беше ладен и замрзнувачки ден,најтешкиот ден од мојот живот,плачев 1 саат но некако успеав да заспијам таа вечер.

Од сега понатаму знаев дека треба да се грижам сама за себе ,безразлика што имав само 13 години.Живеејќи со бабами и дедоми беше многу тешко,тие се трудеа да ни дадат се што ке посакавме,но имаше моменти во кои сакав  да ги поминам само со мајками,имаше моменти во кои ми требаше само таа.Но,не само мајками ми фалаше  и таткоми истотака,беше исто и за таткоми но,тој живее таму 5 години и сум навикнета  да ми недостига постојано.Се сеќавам кога бев во депресија ке завршев во болница.Секогаш сакав мајками да  биде покрај мене кога ке бев во пубертет.Кога наполнив 14 години,работите се сменија  малку.Сватив дека живеејќи без моите родители  ме направија посилна и посамоуверена,безразлика колку беше тешко.Секогаш ке им бидам благодарна на бабами и дедоми затоа што ми помогнаа за време на тие 2 години бидејќи имав многу проблеми физичи и психички.После ова животно искуство знам колку може да биде тежок зивотот ,но,горда сум бидејќи поминав низ тоа.

Life with grandparents…

When I was 13 years old, my mum needed to go in Italy to live with my dad…

One night she told us that she needede to go, and that we must care of each other, she said that it was a decision hard for all of us, and she said that we were going to stay in Macedonia  until our documents were done.

Me, my mum and my sister always cared of each other, we always kept together, always did things together, and now me and my sister needed to put a wall between us and mum. I didn’t want to do that, but I did it.

The day she left was even harder.I remember it as a cold and freezing day, the hardest day in my life. I cried like for an hour but, somehow, I slept that night.

From that moment on I knew that I needed to take care of myself, no matter I was only 13 years old. Living with my grandparents was very hard. They’ve tried to give us everything that we wanted, as much as possible, but there were moments that I wanted to spend only with my mum, and there were moments I needed her the most. Of course not only my mum… I missed my dad too. But that wasn’t changing:  he had left 5 years before and I was used to miss him all the time. I remember that, when I was depressed, I would end up in hospital. I always wanted to have my mum near me when I was in puberty.

When I turned 14 years, things changed a bit. I realized that living without my parents made me stronger and confident, no matter how hard it was. I will always be grateful to my grandparents for helping me, because through these 2 years I had a lot of problems, psychical and physical.

After this life experience I know how hard life can become, but I’m proud of me for getting through it.